Cultuur enzo

Meer dan een jaar geleden stond ik daar op Schiphol. Mijn backpackje veels te vol, mijn ticket naar Nicaragua, klaar voor mijn droom, klaar voor de reis van mijn leven. Wat zou ik veel gave dingen mee gaan maken, nieuwe mensen leren kennen, mezelf beter leren kennen en nieuwe culturen ontdekken. En het beste is; dat is allemaal uitgekomen! Hoewel, als het op culturen ontdekken aankomt valt dat eigenlijk best mee. Tuurlijk heb ik zo hier en daar wat van de cultuur geproefd en heb ik me onder de locals begeven. Maar als ik er nu op terugkijk ging ik voornamelijk met mede-backpackers om. En de enige cultuur die ik echt heb leren kennen, is de backpack-cultuur. Begrijp me niet verkeerd, ik heb genoten van (bijna) elk aspect daarvan, maar nu ik wat langer op één plek blijf, en meer met locals omga kom ik pas echt achter de cultuurverschillen en dat is eigenlijk heel interessant.

Natuurlijk wil ik me helemaal onderdompelen in de Braziliaanse cultuur. Ik sta regelmatig in mijn eentje twerken te oefenen met mijn minibillen, en hoewel ik me nog steeds ergens aan vast moet houden, word ik er echt steeds beter in. Dat iedereen hier te laat is, heb ik de eerste weken niet eens opgemerkt. Pas toen ik per ongeluk een keer op tijd was merkte ik dat dat totaal overbodig is. Toen ik mijn hand uitstak om me voor te stellen aan mijn begeleider werd ik innig omhelst en welkom geheten in Porto Alegre terwijl ik daar best een beetje ongemakkelijk haar op haar rug klopte. Hoewel ik duidelijk aangaf geen vlees te eten werd er pasta met kip voor mijn neus gezet, want kip is geen vlees. En als je je uiterste best doet om elk zonnestraaltje mee te pakken kijk je toch best een beetje beteuterd wanneer iedereen je zo wit noemt, totdat je erachter komt dat dat een compliment is. Tot slot werd er tijdens het stappen gevraagd waarom ik zo posh over wilde komen toen ik een rondje haalde. Het is hier namelijk normaal om één of twee biertjes te halen en dat met de groep te delen waarna de volgende een 'kwart rondje' haalt.

Het gaat misschien niet allemaal even soepel maar ik doe mijn uiterste best zo Braziliaans mogelijk te worden. Ik ben dol op de knuffel/omhels cultuur. Of dat nu met vrienden of docenten is. Ik weet inmiddels precies hoeveel ik van welk bier moet halen en hoeveel ik moet betalen. De vegetarier in mij is ver te zoeken, en de churrasco (bbq-vlees) laat mij watertanden. Mijn bikinibroekje is inmiddels verruild voor een stringbikini en ik ga braaf voor wanneer de deur voor me wordt opengehouden (thanks Josh!). Kortom langzaam maar zeker begin ik de Braziliaanse cultuur me eigen te maken, en te omarmen. Echter, zo nu en dan kom je een cultuurverschil tegen dat iets moeilijker te overkomen valt en dat voor wat heftigere hobbels in de weg zorgt. En dat is wat mij afgelopen week overkomen is.

Iedereen die mij ook maar een beetje kent weet dat ik dol ben op biertjes doen. Bier is een belangrijk ingredient in het mij leren kennen, en mijn alcohol-loze maand heeft welgeteld 11 dagen stand gehouden. Nu is het bier in Brazilië niet om over naar huis te schrijven maar up voor een biertje ben ik altijd, en gelukkig zijn de Brazilianen dat hier ook. Vandaar dat ik een paar dagen geleden vrolijk mee wandelde met één van de weinige hostelgasten die Engels sprak. En hoewel ik graag als 'little miss naïef' overkom, valt dat in werkelijkheid echt wel mee en heb ik na een half uurtje echt wel door wanneer iemand meer van me wil dan een biertje. Maar dat is geen uitzondering hier. En points for effort, bedankt voor het compliment! En hoewel ik dol ben op mijn 'dark ages' en daar ook nog zeker niet klaar mee ben hebben al mijn avontuurtjes wel één belangrijk ding gemeen; ik wilde graag dat ze een avontuurtje werden. Vandaar dat ik na 3 keer "nee" ook behoorlijk geïrriteerd raakte toen ik zag dat hij een uber bestelde naar een motel. Die irritatie veranderde in boosheid toen ik opstond en hij mij bij mijn arm greep. En die boosheid veranderde in regelrechte woede toen hij weigerde mijn arm los te laten; "Hij had de uber nu al besteld."
EXCUSE ME!!!????

Toen ik me met behoorlijk wat kracht wist los te rukken riep hij dat hij het bier al had betaald. Daarop heb ik 50 real in zijn gezicht gesmeten met de mededeling dat hij kon stikken in zijn bier voordat ik woedend wegstampte. Mijn dramatische aftrede was waarschijnlijk beter uit de verf gekomen ware het niet dat hij nu winst had gemaakt op die drie biertjes en ware het niet dat we in het zelfde hostel sliepen. Stonden we daar 10 minuten later, allebei woest, naast elkaar te wachten tot de poort van het hostel open werd gedaan. Dat we in dezelfde dorm sliepen maakte de hele situatie ook niet echt beter.

De volgende ochtend bestond onze communicatie voornamelijk uit haatgolven van mij naar hem en sublieme onverschilligheid van zijn kant terwijl hij vrolijk bondde met de andere hostelgasten. Redelijk misselijkmakend maar na een rondje hardlopen besloot ik dat ik daar mee kon leven en ik besloot ook onze onenigheid van gister voor me te houden (ik heb het wel het thuisfront laten weten, just in case). Gedurende dag was hij er niet en toen hij die avond terugkwam waren we allemaal druk met ons potluck-dinner waardoor ik hem gemakkelijk kon ontwijken. Ik weet dat ik niet bekend sta om mijn verstandige keuzes maar toen ze met zijn alle besloten uit te gaan was ik verstandig genoeg om voor 'vroeg naar bed' te kiezen. Terwijl ik mijn tanden aan het poetsen was kwam hij op me af zeggende dat ik mee uit moest, hij zou betalen. Vol ongeloof keek ik hem aan "Well, yesterday you expected something in return, so no, I choose to stay home". Ja dat speet hem, maar dan moest ik nog wel mee uit. "Yesterday I said no, and I meant it, today I say no, and I mean it again, I don't want you to pay for me, please just go!" Maat hij ging niet, niet voordat ik zou zeggen mee te gaan en voor het eerst zag ik naast mijn eigen woede, zijn woede....fuck....

Nu waren we nog in het hostel en hadden we inmiddels de aandacht naar ons toegetrokken. En hoewel niemand goed genoeg Engels sprak om ons te verstaan spraken zowel zijn als mijn lichaamshouding boekdelen. Ze hebben hem naar buiten gebracht en mij een andere dorm aangeboden. Maar koppig als ik ben weigerde ik me weg te laten jagen. De volgende dag bleek meneer in gevecht te zijn geraakt, een klap te hebben ontvangen en zijn oogkas te hebben gebroken. Het enige wat hij nog kon was kreunend op bed liggen met een pak ijs tegen zijn oog aan. What can I say.... Karma is a bitch!

Met de triomfantelijke grijns nog op mijn gezicht ging ik die dag met mijn Argentijnse papa naar het zwembad waar het verhaal ter sprake kwam. En toen werd me dus verteld dat, hoewel de meeste jongeren niet meer zo denken, het kan zijn dat wanneer je als meisje ja zegt op een biertje doen, je ja zegt op seks. Vrouwenrechten in Brazilië zijn simpelweg nog niet verweven in de cultuur. Het is in ontwikkeling maar 20 jaar geleden kon je nog gewoon een meisje vastpakken, en zij ging dan zonder pardon met je mee. Dus daar zit je dan... in je eigen cultuur is je gewoon onrecht aangedaan, tegen het agressieve aan, en in een andere cultuur heb je iemand iets beloofd, en ben je die belofte niet nagekomen.

Laat ik voorop stellen dat, in dit aspect, de Braziliaanse cultuur achterloopt en ik nog steeds vind dat hij nooit zo had mogen handelen. Maar wat ik me ook realiseer is dat iedereen deels een product is van zijn opvoeding en dat ik momenteel niet in mijn eigen cultuur zit. En dan kom je bij de hamvraag.... verdient iemand die je gewoon niet serieus heeft genomen, je niet als een gelijke ziet maar dit doet vanuit een cultuurverschil een nieuwe kans? Een kans om jouw beeld te begrijpen en moet ik me meer inleven in een cultuur die me totaal niet bevalt? Ik vind, wanneer je je eigen waarden kunt behouden, dat dit wel moet ja... ookal stuit dit me tegen de borst. Dus heb ik de hele middag scenario's in mijn hoofd afgespeeld hoe ik dat dan wel niet ging aanpakken, waarbij wederzijds respect de hoofdrol speelde. Maar toen ik eenmaal terug in het hostel was, bleek hij vertokken te zijn, en daar kon ik alleen maar opgelucht over zijn.

En nu ben ik dus iedere keer voordat ik een biertje ga doen een beetje zenuwachtig. Moet ik aangeven dat ik echt alleen een biertje wil? Hoe zeg je zoiets? Dat is echt super awkward! En wat als ik na een paar biertjes toch meer wil? Dat doet mijn geloofwaardigheid toch wel teniet. Over het algemeen beviel de Braziliaanse flirt-cultuur me heel goed, ik bedoel, als ik het van mijn eigen flirten moet hebben sta ik gewoon eeuwig droog. Maar nu is dat dus anders... en vandaar dat ik tegenwoordig elk biertje begin met de tekst; "I will open my mind, but that does not mean I will open my legs."

Als dat niet de openingszin van de eeuw is....