7. The Backpack-problems

Uiteraard is backpacken simpelweg geweldig, en uiteraard heb ik de tijd van mijn leven hier. Dat betekent echter niet dat ik niet zo nu en dan een obstakeltje tegenkom. Het is een deel van het leven, en ook een deel van het backpack bestaan, het hoort er nu eenmaal bij. Nu heb ik het geluk dat ik gewend ben in 7 sloten tegelijk te lopen. Heb ik (naar horen zeggen) het bounceback-vermogen van een skippybal en met een Veermanse oplossinggerichtheid vind ik ook voor elk obstakeltje een oplossing! Hieronder de problemen die ik heb ondervonden, en mijn eeuwig optimistische reacties daarop.

Probleem nummero uno is eigenlijk een probleempje dat in Nederland al begon. Het einde van mijn puberteit ten spijt, lijkt mijn huid nog in het verleden te leven. Ik heb namelijk nogal last van puistjes. Stress is een onbekend begrip in Zuid-Amerika, en ook make-up gebruik ik niet meer. Ik eet voldoende fruit en groenten en heb zelfs een maand lang alcohol uit mijn dieet geschrapt. Uit wanhoop probeer ik nu koffie uit te bannen om te kijken of dat werkt, en dat is nog best lastig. Stress mag hier dan een onbekend begrip zijn, korte nachten zijn dat niet, er wordt hier behoorlijk wat afgefeest, en mocht je dan in de ochtend een mooi meer willen bezoeken, dan is een kopje koffie meer dan welkom. Maar dat mag nu dus niet. En zo sleep ik mezelf van het ene feestje naar het andere natuurgebied. Nu schijnt er hier een wit poeder in omloop te zijn waar je ook energie van krijgt, misschien moet ik me daar eens aan gaan wagen...

Nadat ik iedereen nu verzeker dat bovenstaande een GRAPJE is, vormt dit wel de oorzaak van probleem nummer twee. Zoals gezegd hou ik best van een feestje op zijn tijd, maar daarbij is alcohol toch wel mijn favo drug. Helaas kom ik hier regelmatig mensen tegen die keihard aan de coke gaan waarna ik vervolgens drie uur lang naar levensverhalen sta te luisteren in plaats van te dansen. Inmiddels heb ik een aardig inzicht ontwikkeld en weet ik meestal wel de mensen te vinden die meer zoals ik zijn. En mocht ik toch nog eens een inschattingsfout maken, dan zijn nieuwe contacten zo gelegd; “ Hoooooooi!!! Mijn naam is Nikki, en jij bent ....?”.

Weet je nog? Vroeger, toen we een heel uur naar school moesten fietsen? Of nu, dat we wel 2,5 uur in de trein moeten zitten naar het ouderlijk front? Wat een afstanden! Nou, laat me je één ding vertellen; als het op afstanden aankomt zijn wij in Nederland niks gewend! Over het algemeen leg ik deze afstanden af in de bus, en mensen, het busleven is hel. Neem nu Colombia, dat is best een groot land, en gemiddelde busreis duurt zo’n 24 uur. Het leukste is het als je naast een local met overgewicht zit, of achterin, naast de wc. Ook staat de airco altijd op standje Nepal en nemen de buschauffeurs het niet zo nauw met verkeersregels. In Colombia had je een luchtvaartmaatschappij die maakte dat het vliegtuig soms goedkoper was, maar inmiddels ben ik echt aangewezen op eindeloze busreizen. Mijn plan de campagne? Voldoende voedsel en water inslaan, zakdoekjes en een boek mee, iPad en mobiel helemaal opgeladen en mijn nieuwe oversized poncho aan. Daarnaast neem ik vaak een nachtbus zodat ik een groot deel niet bewust hoef mee te maken en zo overleef ik het wel, Maarja, leuk blijft toch anders.

En dan heb je dus net die eindeloze busrit achter de rug, dan mag je de grens oversteken. Ofnouja, dan mag je 2 keer een uur in de rij staan met je busbrakke hoofd om te bewijzen dat je het ene land uitgaat, en de andere inwandelt. In centraal Amerika moet je dan ook nog eens bewijzen dat je het land ook weer uitgaat waardoor ik fake-ticket.com heb ontdekt waar ik mijn land-uit-tickets vandaan haal (no Joke, dat bestaat). Een ander dingetje waarmee wij verwend zijn is dat wij, als wij in Europa de grens over gaan, dan kunnen we meestal nog met de euro betalen. Hier heeft elk land een ander soort geld. Het is maar de vraag of je op de grens kan pinnen en je houdt hoe dan ook geld over van het land waar je uitkomt. Hierbij is acceptance the keyword. Leer er maar mee leven, en bedenk je maar dat het de prijs is van weer een nieuw avontuur!

Dat het backpackers leven niet over rozen gaat, dat mag inmiddels duidelijk zijn, maar het ruikt al helemaal niet naar rozen! Er is slechts 1 nat kledingstuk en een gemiddelde busreis voor nodig om je hele backpack te laten ruiken naar natte hond. De gemiddelde temperatuur in combinatie met een stevige wandeling werkt ook niet mee. Daarnaast moet je ook maar hopen dat je met enige regelmaat een plek tegenkomt waar je je kleren kunt wassen. Inmiddels heb ik geaccepteerd dat ik mijn broeken langer draag dan me lief is, en probeer ik te verbergen dat ik het shirtje al 3 keer heb gedragen door fanatiek te zijn met mijn parfum. (Ja, die heb ik dan weer wel mee). Maar schoon ondergoed vind ik toch wel echt een must. Helaas komt het ook voor dat je een poos zonder wasmachine door het leven gaat. En daarom neem ik nu meestal mijn onderbroekje mee onder de douche, als het dan niet optijd naar wasmiddel ruikt, dan ruikt het tenminste naar douchegel.

Het laatste probleempje is, hoewel ik het regelmatig tegenkom, heel erg dubbel. Ik geniet hier volop, maar ik mis Amsterdam. Ik heb heimwee maar wil dit avontuur absoluut nog niet gedag zeggen. Met whatsapp en Facebook weet ik een hoop heimwee weg te werken en zo’n 3 weken geleden liep ik wat extra hulp tegen het lijf. Ik heb een nieuw reismattie, genaamd Ishan. Een leuke Amsterdamse gast die toevallig hetzelfde reisplan heeft als ik. Momenteel reizen we samen door Equador, en we zien wel hoe lang het leuk blijft samen te reizen. Hierdoor spreek ik nu weer wat vaker Nederlands en is de druk van de hele tijd sociaal zijn ook een stuk minder. Maar hoe leuk ik het ook vind om weer samen te reizen, er is maar één manier om de heimwee echt weg te werken. Vandaar dat ik 13 juli op het vliegtuig stap richting Amsterdam. Nogmaals, het is echt heel erg dubbel, ik kan niet wachten om jullie allemaal weer te knuffelen, maar zal het leven wat ik nu heb echt onwijs missen. Nouja, nu geniet ik nog volop, en dat ga ik zeker de laatste paar maandjes nog tot te de max doen!

Een dikke kus en heel veel knuffels!
Nikki