8. Op pad met Ishan
Blijf op de hoogte en volg nikki
27 Juni 2016 | Bolivia, Uyuni
Hallo allemaal, sorry voor de weinige updates! Voel jullie niet verwaarloosd, ik loop zelfs een maand achter met schrijven in mijn reisdagboekje. Ik heb het gewoon onwijs druk. Dat heeft meerdere redenen. Allereerst was ik in Peru, wat een land van uiterste is met onwijs veel te doen. Daarnaast heb ik nu een einddatum, en dat brengt wat meer druk op de ketel met nog oneindig veel plannen en een beperkte hoeveelheid tijd. Maar wat denk ik de voornaamste reden is, is dat ik nu reis met Ishan. Weten jullie dat nog? Dat ik mijn vorige verhaaltje eindigde met de mededeling dat ik weer een reismattie had? Nou die heb ik dus nog steeds. We zijn er allebei nog niet uit of we nu het beste of het slechtste in elkaar naar boven halen, maar feit is dat we samen echt in de meest bizarre situaties weten te raken.
Dat begon al in Equador. Door de aardbeving die aan de gang was, was het uitgaansleven stilgezet en waren er geen barretjes of wat dan ook open. Voor een weekje is dat oké, maar daarna heb je toch wel weer zin in een biertje. En zo liepen Ishan en ik een nachtwinkel in met de vraag of zij nog wat verkochten. Daar liepen wij een groepje locals tegen het lijf die nog wel een feestje wisten, en wij waren uiteraard uitgenodigd. Dus een supershady taxiritje later stonden we in een buitenwijk voor een verlaten hostel. Eenmaal binnen bleken wij de enige gringo’s en bestond het gezelschap uit 2 andere meisjes en een hele hoop jongens. Een uur later ging ineens de muziek uit, moesten we allemaal naar boven en zo stil mogelijk zijn, de politie stond op de stoep. De politie heeft nog 2 bezoekjes gebracht en uiteindelijk zijn Ishan en ik allebei in dat hostel blijven slapen. 2 dagen later werd er aangeklopt bij ons eigen hostel. “Er was weer een feestje in het verlaten hostel, want er was toch een meisje jarig?” En zo heb ik daar ook mijn verjaardag gevierd, met veel te veel tequila, en Ishan die mij dapper hielp met het opdrinken daarvan.
Ishan noemt mij een herfstblaadje omdat ik zo door het leven ‘dwarrel’. Zelf vind ik dat reuze meevallen en voornamelijk een gevalletje van de pot die de ketel verwijt. Zo konden we na een 7 uur durende busreis, diezelfde rit terug maken omdat meneer zijn schoenen had laten liggen in Montanita. Hilarische personen als we zijn hadden we een toneelstukje in elkaar gezet dat we terug waren omdat we de mensen in het hostel zo miste dat ik ervan moest huilen. Dit werd alleen als zoete koek geslikt wat de waarheid vertellen een beetje awkward maakte. Ook mijn avontuurtje van daar vond het een stuk minder grappig dan ik toen ik vertelde dat ik terug was omdat ik hem zo ver-schrik-ke-lijk miste. Achja, we kunnen niet allemaal hetzelfde gevoel voor humor hebben...
Wanneer het op locals aankomt weten we ook leuke contacten te maken. 2 gringo’s die enigszins verdwaasd een taxi collectivo proberen te nemen in de chaos van Peru zijn nu eenmaal erg leuk gezelschap. Zo waren Eduardo en Estrella zo aardig om ons eerst in een collectivo te helpen, vervolgens te vergezellen bij de museumnacht, ons als echte locals een hele kip te laten eten en ten slotte over te halen om nog mee te gaan naar een karaoke bar.
Een andere busreis kwamen we een vader en dochter tegen die kunstenaar en gids waren. Een boeiend gesprek later bleek de vader net als mijn papa vrijmetselaar te zijn en liet hij ons een kunstwerk zien wat vormgaf aan de betekenis van de naam ‘Ishan’. Inmiddels heeft Shan een vereenvoudigde versie daarvan op zijn ribben laten tatoeëren en heb ik een gecodeerde brief voor papa...
Zoals vermeld is er oneindig veel te doen in Peru, dat wil zeggen, zolang je van hiken houdt. Één van de mooiste hikes is de Santa Cruz track in Huaraz, het enige nadeel is alleen dat die ook behoorlijk prijzig is. Tenzij je natuurlijk zonder gids gaat... Dus daar gingen we, vol goede moed, backpacks vol, op naar 5 dagen wildernis! Het koste me minder dan 2 uur om door te hebben waar het grootste nadeel in ons plan zat. Het pad was weliswaar niet moeilijk te volgen, maar met gids zijn er pakezels, en nu droegen we zelf ieder 25 kilo op onze rug. Mijn goede moed, coke bladeren, vrolijke muziek en eigen peptalks ten spijt vond ik het loodzwaar en voornamelijk zwaar kut. Toen de zon ook nog eens plaatsmaakte voor regen daalde mijn humeur naar de huidige temperatuur; onder nul. Ik denk dat details hier het verhaal te lang maken maar in de verdere dagen hebben Shan en ik onze eerste ruzie gehad waarbij we de vredige vallei verstoorde door tegen mekaar tekeer te gaan. Hebben we thee gemaakt van pastawater, 2 nachten in een lekkende tent geslapen, natte broodjes avocado gegeten en een kampvuur gemaakt in een grot. Ik heb overgegeven van de hoogteziekte, ben in de hagel net voor de bergpas (4900 m) collapsed, Shan kwijtgeraakt en goddank een local met ezels tegengekomen. Een paar uur later vonden we een compleet in paniek geraakte Shan (want die was Nikki kwijt) terug en na nog een paar uur lopen (ik zat inmiddels op een ezel) kwamen we bij het dorpje van de local aan en hebben bij zijn tante in een bed en onder een dak geslapen. Een dorpje verder kwam de bus niet opdagen dus na een extra nachtje daar zijn wij met de zonsopgang, zonder backpack naar Laguna 69 gehiked en hebben daar een stukje hemel op aarde gevonden. De vredigheid daar hebben we verstoord door te gaan skinnydippen in ijswater. Ja daar zijn foto’s van, en mocht je niet onder de lucky ones vallen die dat beeldmateriaal hebben gezien zul je mij op mijn woord moeten geloven.
Ishan en ik hebben het niet zo op de middenweg. Of we hiken en detoxen, of we gaan uit, en dan ook echt tot het gaatje. Toen we na Huaraz in Lima arriveerden moesten we dus weer even de detox uitbalansen door het uitgaansleven van Lima te ontdekken. Overigens was de busreis naar Lima ook een verhaal apart. Wij werden namelijk wakker terwijl onze nachtbus helemaal scheef in de berm stilstond naast de snelweg. Onze buschauffeur was in slaap gevallen en zonder pardon de weg afgereden! Nu is het beste middel tegen de schrik natuurlijk een goede Pisco, dus na een paar glaasjes wandelden wij een ander hostel dan de onze binnen, kregen bandjes voor een afterparty en kwamen de volgende ochtend om 6 uur terug. Ook de 2 nachten erna zijn maximaal benut waarbij één van mijn favo momenten is dat ik Mac aan het eten ben in de Burgerking onbewust van het feit dat onze Chileense vriend achter het raam ons probeert duidelijk te maken dat hij is buitengesloten. Dit moment is vastgelegd en de foto bezorgt mij nog steeds tranen van het lachen. MachuPiccu was ook weer een detox. Deze hebben we apart gedaan aangezien Shan graag door koude bergpassen wilde hiken en ik liever door de warme jungle huppelde. Na een 5000m hoge rainbowmountain hebben we 3 nachten Cusco onveilig gemaakt en ik ben zelfs herkend door een Chileense jongen die een semester in Amsterdam had gestudeerd.
De volgende detox had een goede reden. Naast de lichte hike door Colcacanyon wilden we namelijk ook Ayuasca gaan doen en dichter bij onze spirituele ik komen. Alles leek te kloppen; het was Inca nieuwjaar, het was de spirituele plek Isla del Luna in Lake TitiKaka en het waren zeer ervaren gebruikers. Alles voelde goed, totdat Joy, ons vriendinnetje, de avond ervoor onze dorm binnenstormde met de mededeling dat de Shaman weg was. Oh.... De volgende ochtend hadden we een nieuwe Shaman, maar deze had geen Ayuasca, gelukkig wel San Pedro. Een paar uur later bleek ook dat niet beschikbaar maar hij had nog wel een andere plant. Ons wachten ten spijt kwam ook deze Shaman niet opdagen en zo hebben we een heel spiritueel nachtje gehad rond een kampvuur. De mensen waren fantastisch, het voelde goed en was leuk, maar toch gaan we nog een poging wagen in de jungle van Bolivia volgende week.
Zoals altijd werkt mijn slechte karma een beetje door. Een dag later hoorde ik dat ik zonder Prep-program geen IDS in Amsterdam mag doen. Hoewel het Prep-program me eerst wel aansprak heb ik nu toch besloten mijn master in Utrecht te gaan doen. Maar ook dit was niet voldoende pech want toen we een paar uur later in La Paz aankwamen zijn Shan en ik zonder pardon van 1300 Bolivianos beroofd. Nu is dit omgerekend 150 euro, hebben we onze passen en gezondheid nog maar zelfs ik ben behoorlijk geschrokken en geloof (iets) minder in de goedheid van de mens. Maar zoals altijd weten wij als geen ander hoe je de schrik uit de benen krijgt, en zo liepen wij de volgende ochtend, met verfstreken op ons gezicht en lichtelijk aangeschoten terug naar ons hostel nadat we weer een goede nacht hadden gehad.
Nu hoor ik je denken; 2 super aantrekkelijke mensen die samen 2 maanden lief en leed delen, daar moet toch iets tussen ontstaan? En dat is zeker zo. Ik kan met gepaste vreugde zeggen dat ik naast Sebas, op deze reis, ook een vriend heb gevonden in Ishan. Het zit er al bijna op. We gaan morgen de zoutvlaktes van Bolivia ontdekken, pakken een klein stukje noord Chili mee, duiken nog even de jungle in en ik vlieg terug. Ik ben over mijn budget gegaan en kom straatarm terug, maar ik ben 2 vriendschappen en een enorme hoeveelheid ervaringen rijker. Ik kan niet wachten om jullie allemaal weer te zien en haal nog het maximale uit de laatste weekjes hier. Tot snel allemaal! Zet de biertjes en wijntjes maar alvast koud!
Dikke kus en knuffels!
Nikki
Dat begon al in Equador. Door de aardbeving die aan de gang was, was het uitgaansleven stilgezet en waren er geen barretjes of wat dan ook open. Voor een weekje is dat oké, maar daarna heb je toch wel weer zin in een biertje. En zo liepen Ishan en ik een nachtwinkel in met de vraag of zij nog wat verkochten. Daar liepen wij een groepje locals tegen het lijf die nog wel een feestje wisten, en wij waren uiteraard uitgenodigd. Dus een supershady taxiritje later stonden we in een buitenwijk voor een verlaten hostel. Eenmaal binnen bleken wij de enige gringo’s en bestond het gezelschap uit 2 andere meisjes en een hele hoop jongens. Een uur later ging ineens de muziek uit, moesten we allemaal naar boven en zo stil mogelijk zijn, de politie stond op de stoep. De politie heeft nog 2 bezoekjes gebracht en uiteindelijk zijn Ishan en ik allebei in dat hostel blijven slapen. 2 dagen later werd er aangeklopt bij ons eigen hostel. “Er was weer een feestje in het verlaten hostel, want er was toch een meisje jarig?” En zo heb ik daar ook mijn verjaardag gevierd, met veel te veel tequila, en Ishan die mij dapper hielp met het opdrinken daarvan.
Ishan noemt mij een herfstblaadje omdat ik zo door het leven ‘dwarrel’. Zelf vind ik dat reuze meevallen en voornamelijk een gevalletje van de pot die de ketel verwijt. Zo konden we na een 7 uur durende busreis, diezelfde rit terug maken omdat meneer zijn schoenen had laten liggen in Montanita. Hilarische personen als we zijn hadden we een toneelstukje in elkaar gezet dat we terug waren omdat we de mensen in het hostel zo miste dat ik ervan moest huilen. Dit werd alleen als zoete koek geslikt wat de waarheid vertellen een beetje awkward maakte. Ook mijn avontuurtje van daar vond het een stuk minder grappig dan ik toen ik vertelde dat ik terug was omdat ik hem zo ver-schrik-ke-lijk miste. Achja, we kunnen niet allemaal hetzelfde gevoel voor humor hebben...
Wanneer het op locals aankomt weten we ook leuke contacten te maken. 2 gringo’s die enigszins verdwaasd een taxi collectivo proberen te nemen in de chaos van Peru zijn nu eenmaal erg leuk gezelschap. Zo waren Eduardo en Estrella zo aardig om ons eerst in een collectivo te helpen, vervolgens te vergezellen bij de museumnacht, ons als echte locals een hele kip te laten eten en ten slotte over te halen om nog mee te gaan naar een karaoke bar.
Een andere busreis kwamen we een vader en dochter tegen die kunstenaar en gids waren. Een boeiend gesprek later bleek de vader net als mijn papa vrijmetselaar te zijn en liet hij ons een kunstwerk zien wat vormgaf aan de betekenis van de naam ‘Ishan’. Inmiddels heeft Shan een vereenvoudigde versie daarvan op zijn ribben laten tatoeëren en heb ik een gecodeerde brief voor papa...
Zoals vermeld is er oneindig veel te doen in Peru, dat wil zeggen, zolang je van hiken houdt. Één van de mooiste hikes is de Santa Cruz track in Huaraz, het enige nadeel is alleen dat die ook behoorlijk prijzig is. Tenzij je natuurlijk zonder gids gaat... Dus daar gingen we, vol goede moed, backpacks vol, op naar 5 dagen wildernis! Het koste me minder dan 2 uur om door te hebben waar het grootste nadeel in ons plan zat. Het pad was weliswaar niet moeilijk te volgen, maar met gids zijn er pakezels, en nu droegen we zelf ieder 25 kilo op onze rug. Mijn goede moed, coke bladeren, vrolijke muziek en eigen peptalks ten spijt vond ik het loodzwaar en voornamelijk zwaar kut. Toen de zon ook nog eens plaatsmaakte voor regen daalde mijn humeur naar de huidige temperatuur; onder nul. Ik denk dat details hier het verhaal te lang maken maar in de verdere dagen hebben Shan en ik onze eerste ruzie gehad waarbij we de vredige vallei verstoorde door tegen mekaar tekeer te gaan. Hebben we thee gemaakt van pastawater, 2 nachten in een lekkende tent geslapen, natte broodjes avocado gegeten en een kampvuur gemaakt in een grot. Ik heb overgegeven van de hoogteziekte, ben in de hagel net voor de bergpas (4900 m) collapsed, Shan kwijtgeraakt en goddank een local met ezels tegengekomen. Een paar uur later vonden we een compleet in paniek geraakte Shan (want die was Nikki kwijt) terug en na nog een paar uur lopen (ik zat inmiddels op een ezel) kwamen we bij het dorpje van de local aan en hebben bij zijn tante in een bed en onder een dak geslapen. Een dorpje verder kwam de bus niet opdagen dus na een extra nachtje daar zijn wij met de zonsopgang, zonder backpack naar Laguna 69 gehiked en hebben daar een stukje hemel op aarde gevonden. De vredigheid daar hebben we verstoord door te gaan skinnydippen in ijswater. Ja daar zijn foto’s van, en mocht je niet onder de lucky ones vallen die dat beeldmateriaal hebben gezien zul je mij op mijn woord moeten geloven.
Ishan en ik hebben het niet zo op de middenweg. Of we hiken en detoxen, of we gaan uit, en dan ook echt tot het gaatje. Toen we na Huaraz in Lima arriveerden moesten we dus weer even de detox uitbalansen door het uitgaansleven van Lima te ontdekken. Overigens was de busreis naar Lima ook een verhaal apart. Wij werden namelijk wakker terwijl onze nachtbus helemaal scheef in de berm stilstond naast de snelweg. Onze buschauffeur was in slaap gevallen en zonder pardon de weg afgereden! Nu is het beste middel tegen de schrik natuurlijk een goede Pisco, dus na een paar glaasjes wandelden wij een ander hostel dan de onze binnen, kregen bandjes voor een afterparty en kwamen de volgende ochtend om 6 uur terug. Ook de 2 nachten erna zijn maximaal benut waarbij één van mijn favo momenten is dat ik Mac aan het eten ben in de Burgerking onbewust van het feit dat onze Chileense vriend achter het raam ons probeert duidelijk te maken dat hij is buitengesloten. Dit moment is vastgelegd en de foto bezorgt mij nog steeds tranen van het lachen. MachuPiccu was ook weer een detox. Deze hebben we apart gedaan aangezien Shan graag door koude bergpassen wilde hiken en ik liever door de warme jungle huppelde. Na een 5000m hoge rainbowmountain hebben we 3 nachten Cusco onveilig gemaakt en ik ben zelfs herkend door een Chileense jongen die een semester in Amsterdam had gestudeerd.
De volgende detox had een goede reden. Naast de lichte hike door Colcacanyon wilden we namelijk ook Ayuasca gaan doen en dichter bij onze spirituele ik komen. Alles leek te kloppen; het was Inca nieuwjaar, het was de spirituele plek Isla del Luna in Lake TitiKaka en het waren zeer ervaren gebruikers. Alles voelde goed, totdat Joy, ons vriendinnetje, de avond ervoor onze dorm binnenstormde met de mededeling dat de Shaman weg was. Oh.... De volgende ochtend hadden we een nieuwe Shaman, maar deze had geen Ayuasca, gelukkig wel San Pedro. Een paar uur later bleek ook dat niet beschikbaar maar hij had nog wel een andere plant. Ons wachten ten spijt kwam ook deze Shaman niet opdagen en zo hebben we een heel spiritueel nachtje gehad rond een kampvuur. De mensen waren fantastisch, het voelde goed en was leuk, maar toch gaan we nog een poging wagen in de jungle van Bolivia volgende week.
Zoals altijd werkt mijn slechte karma een beetje door. Een dag later hoorde ik dat ik zonder Prep-program geen IDS in Amsterdam mag doen. Hoewel het Prep-program me eerst wel aansprak heb ik nu toch besloten mijn master in Utrecht te gaan doen. Maar ook dit was niet voldoende pech want toen we een paar uur later in La Paz aankwamen zijn Shan en ik zonder pardon van 1300 Bolivianos beroofd. Nu is dit omgerekend 150 euro, hebben we onze passen en gezondheid nog maar zelfs ik ben behoorlijk geschrokken en geloof (iets) minder in de goedheid van de mens. Maar zoals altijd weten wij als geen ander hoe je de schrik uit de benen krijgt, en zo liepen wij de volgende ochtend, met verfstreken op ons gezicht en lichtelijk aangeschoten terug naar ons hostel nadat we weer een goede nacht hadden gehad.
Nu hoor ik je denken; 2 super aantrekkelijke mensen die samen 2 maanden lief en leed delen, daar moet toch iets tussen ontstaan? En dat is zeker zo. Ik kan met gepaste vreugde zeggen dat ik naast Sebas, op deze reis, ook een vriend heb gevonden in Ishan. Het zit er al bijna op. We gaan morgen de zoutvlaktes van Bolivia ontdekken, pakken een klein stukje noord Chili mee, duiken nog even de jungle in en ik vlieg terug. Ik ben over mijn budget gegaan en kom straatarm terug, maar ik ben 2 vriendschappen en een enorme hoeveelheid ervaringen rijker. Ik kan niet wachten om jullie allemaal weer te zien en haal nog het maximale uit de laatste weekjes hier. Tot snel allemaal! Zet de biertjes en wijntjes maar alvast koud!
Dikke kus en knuffels!
Nikki
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
