5. Het normale abnormale

Hallo allemaal, daar schrijf ik weer. Ditmaal vanuit Colombia, vanuit een buitenwijk van Pereira om precies te zijn. Na dat ik gedurende mijn eerste week Colombia mijn dark-ages tot een hoogtepunt heb gebracht besloot ik dat ik maar even af moest kicken van de backpackers-rush. Vandaar dat ik nu, eenzaam en alleen, vrijwilliger ben bij een Colombiaans gastgezin. Hier breng ik mijn dagen tuinierend (best oké) schoonmakend (pure haat) en lesgevend (pure liefde) door, terwijl ik ondertussen mijn Spaans bijspijker. De moeder van dit gezin werkt voor een schooltje, ik help haar de kids in bedwang te houden, en geef Engelse les (dat is uiteraard het enige vak wat ik kan geven). Daarnaast hebben ze 2 heel slimme dochters, en hen help ik met hun huiswerk. Ik ben nu al 4,5 maand op pad, 2 weekjes bij dit gezin en ik realiseerde me dat ik heel veel alledaagse dingen, helemaal niet alledaags vond in Amsterdam.

Zo schrijf ik dit in romantisch kaarslicht. Niet dat dit gezin zo romantisch is aangelegd, maar de stroom valt hier gemiddeld zo’n 5 keer in de week uit. Het regenseizoen is begonnen, wat inhoudt dat het elke dag, rond een uur of 4 zo hard begint te regenen dat je elkaar niet meer kunt verstaan, en daar heeft de stroom ook een beetje moeite mee. Soms duurt de stroomuitval 2 uurtjes, soms heb je de hele avond geen stroom meer. Ik ben er inmiddels al zo op ingesteld dat ik ervoor zorg dat al mijn apparaten helemaal zijn opgeladen en alle belangrijke berichtjes de deur uit zijn voor het einde van de middag.

Goddank ben ik een alleseter, en goddank heb ik geen probleem met rijst. Anders was ik hier namelijk verhongerd. Gemiddeld eet ik hier 2 keer per dag rijst. Als ik geluk heb 1 keer, en als ik pech heb, 3 keer. Deze rijst wordt aangevuld met vlees, en vaak (no Joke) chips. Dat is heel normaal als avondeten hier. Ik heb het idee dat ze voor mij soms ook een uitje en tomaatje versnipperen, zelf eten ze dat namelijk niet. Daarmee is dan ook alle groenten die ik binnenkrijg genoemd. Ik vind het best wel prima, maar kan ook wel weer uitkijken naar een hostel met keuken, waar ik weer lekker groentetjes kan wokken.

Een ander ding wat heel normaal is in het Colombiaanse dieet is suiker, en veel ook. In de koffie, in de melk, in de sap, over het eten, in de rijstepap, thee van suikerriet. De dochters eten elke avond een reep chocolade als toetje en Cola elke dag is ook normaal. Eerlijk is eerlijk, ik ben fan geworden van de suikerrietthee (agua-panela), maar snap inmiddels ook wel waarom heel centraal Amerika overgewicht heeft. Zelf ben ik slechts 1 kilo aangekomen, maar gok dat dat ook komt omdat ik vorige maand ziek was. Nouja, eind maart ga ik een 5 daagse trail doen naar de Lost City. Heel strategisch gepland voordat ik weer naar het strand ga...

De douches zijn hier koud. Dat was best oké in centraal Amerika. Het was toch bloedheet, dus een beetje verkoeling was niet zo erg. Toegegeven, soms was het even doorbijten, maar over het algemeen prima uit te houden. Maar zoals genoemd is het regenseizoen begonnen hier, en dat maakt het al best wel koud. Daarnaast ben ik nu in de bergen, waar ik ’s nachts onder 2 dikke dekens lig en overdag vesten draag. Hierdoor zie ik nu dus elke dag heel erg op tegen die koude douche. Ik douche inmiddels zo om de dag, en het liefst alleen lichaam. Haren wassen is helemaal een crime met de garantie dat je de komende 2 uur niet meer warm wordt. Afgelopen maandag heb ik mijn record gevestigd, een week lang zonder haren wassen. In Bogota had ik een fantastisch hostel, met warme douches en al, dus ik hoop echt dat dat in mijn volgende stop (Salento of Medellin) ook weer zo is...

Ander sanitair dingetje, wc-papier hoort niet in de wc. Het hoort in het prullenbakje wat ernaast staat. Hier heb ik zo aan moeten wennen. Het is maar goed dat Sebas en ik de eerste maand maximaal 2 nachtjes in elk hostel bleven. Ik wil niet weten hoeveel wc’s ik per ongeluk heb verstopt. Het is nu eenmaal automatisme om wc-papier in de wc te gooien, waarbij ik me altijd een milliseconde te laat realiseerde dat dat niet de bedoeling was.

Als ik het aantal keren dat ik douche al zo omlaag schroef, denken jullie toch niet dat ik nog tijd besteed aan make-up. Kan mij het schelen dat ik er moe uit zie, ja ik had een leuke nacht gister. Balen dat ik een nieuwe puist heb, achja, hoort erbij. Mijn ogen zijn al groot, waarom dat benadrukken met mascara, ik heb aandacht zat. Hakken? Kom op zeg, het is niet dat ze hier zoveel groter zijn. En mocht ik dan een keer naast een 2 meter lange Duitser staan, dan zie ik er gewoon schattig uit. Bijkomend voordeel is dat als ik dan een keer eyeliner op doe voor een nachtje stappen, het ook echt opvalt. En dat is egoboost-technisch dan weer fijn ;)

Weten jullie 2 verhaaltjes geleden nog? Waar ik vertelde hoe spannend ik het vond contacten te leggen? Inmiddels ben ik pro. Of het nu in de bus, hostel of op straat is, ik spreek iedereen aan. Mag je me niet? Prima, mag je me wel, vanmiddag museum en vanavond bier? En zo weet ik iedere keer in een leuke groep te belanden en leer ik zo veel verschillende mensen kennen. En het leuke is dat daar ook de leukste gesprekken uit voortkomen. Van politieke discussies, naar medische complottheorieën tot open sextalk. Noem een onderwerp, en iedereen heeft er een mening over. De enige overeenkomst is dat we allemaal open staan voor elkaars verhaal en mekaar de hemd van het lijf vragen.

Er is vast nog veel meer wat ik hier heel vanzelfsprekend vind, en waarbij ik er, eenmaal weer thuis, achter kom dat het eigenlijk heel anders is. Het is één van de vele charmes van reizen. De twee weekjes hier waren leuk, goed voor mijn Spaans, lekker cheap en goed voor mijn lichaam (ook maar even een koffie en alcohol detox gedaan). Toch ga ik snel weer op pad. Ik heb inmiddels ook wel weer zin om de andere charmes van het reizen op te zoeken en wie weet nieuwe te ontdekken.

Dikke kus en knuffels!
Nikki