4. Hoogte-en dieptepunten

Het is alweer een tijdje terug dat ik iets heb gepost. En dat terwijl er best veel is gebeurd. De afgelopen tijd was echt gevuld met zowel hoogte- als diepte punten. Dit wordt dan ook een lang stukje, dus neem je tijd, pak er een kopje thee bij, en sla hem vooral over als je geen zin hebt in een lang verhaal.

Dieptepunt nummero uno was; kamperen in een bos in Panama. Ik was op pad met Conor, en Conor was een parkranger dus toen ons geplande hostel vol zat bedacht hij dat we gingen kamperen, en dat leek mij ook wel leuk! Een uurtje later (wat ik in de zon aan het strand had doorgebracht) had hij het perfecte plekje gevonden. Een helse klim, langs bomen met stekels, door de modder later kon ik tot de conclusie komen dat het inderdaad een schitterend plekje was. Hangmat en tent opzetten, goed eten, biertjes drinken, ik kon het me slechter voorstellen. Eenmaal in de tent duurde het eerst een halfuur voordat ik bedacht dat ik niet 3 keer geprikt hoor te worden wanneer ik in een afgesloten tent lig. Ook het geluid boven mijn hoofd kon ik niet plaatsen waarop ik de zaklamp erbij pakte. De volgende conclusie die ik trok was dat er zo'n 20 cm van waar mijn hoofd zich eerder bevond er rode mieren door de tent heen aan het eten waren. En rode mieren zijn GROOT in Panama. Niet wetend wat te doen met deze situatie (wie bedenkt er nu dat mieren je tent opeten alsof het blaadjes zijn!) heb ik Conor uit zijn hangmat geschud en heel stoer gelogen dat "het mij niet uitmaakte maar dat het vast niet goed voor zijn tent was". Gelukkig had hij (zoals het een parkranger betaamt) allerlei gereedschap mee om de tent te fixen en de mieren op afstand te houden. Hoewel de rest van de nacht prima verliep was ik toch blij om de volgende dag weer in een hostel te slapen. Jammer genoeg werd ik de ochtend erna wakker van de jeuk en onder de kleine bultjes. De kans op rode mieren in een hostelbed is vrij klein, de kans op bedbugs daarentegen....

Nu was dit een te overzien dieptepunt, vandaar ook een te overzien hoogtepunt. Een luiaard had ik al meerdere malen gezien op mijn trip. Maar een luiaard op de grond is uitzonderlijk. Een luiaard op de grond met een baby is uniek! En dat is precies wat wij tegenkwamen. Zo'n 3000 foto's later hebben we haar ook nog geaaid en mijn dag was weer helemaal goed! Ander hoogtepunt is dat het in Panama normaal is dat je een onbeperkt pancake-ontbijT hebt. (Voorwaarde is wel dat je in een hostel slaapt) ik kom tonnetjerond terug mensen, tonnetjerond.

Het volgende, iets serieuzere dieptepunt was dat ik onderkoeld, uitgedroogd, uitgeput en alleen in het pikkedonker op een of andere kutvulkaan in Panama aan het ronddwalen was. Met als doel de prachtige zonsopgang zien. Die heb ik gemist omdat ik (goddank) in een of ander berghutje door een local onder 2 dekens werd gestopt waar ik het eindelijk weer koud kreeg, ja je leest het goed, koud. Ik zal jullie niet vervelen met de details, maar 14 kilometer klimmen, in 5 graden Celcius, met een litertje water en 2 eieren als avondeten is niet echt mijn ding. Hebben we dat ook weer geleerd. Ik was oprecht onderkoeld, ik was oprecht uitgedroogd en ik bedank oprecht die local op mijn blote knietjes. Graag wil ik wel even zeggen dat dat berghutje op de top stond, en ik het dus wel helemaal tot de top gered heb, hierdoor ben ik toch ook nog een beetje trots op mezelf.

Uiteraard zijn dalen er om van de ene berg naar de ander te komen, vandaar hoogtepunt; Cuba! Voordat ik vertel over mijn hoogtepunten hier zal ik jullie eerst wat achtergrondinformatie geven. Cuba is een bizar land. Om te beginnen heb ik, terwijl ik dit schrijf, nog geen idee wanneer ik dit daadwerkelijk post. Dit omdat Cuba, ik denk als enig land ter wereld, WiFi niet als een normaal goed ziet. In welke uithoek van Centraal Amerika ik me ook bevond, WiFi had ik. Hier koop ik (alleen in de grote steden) voor 3 CUC een uurtje traag, moeizaam internet. Eerlijk is eerlijk, dat was even wennen, maar dat heeft ook zo zijn charme. Nu is Cuba een land van veel verschillende charmes. Voor iedereen die denkt dat tijdreizen onmogelijk is; ga naar Cuba. Je bevindt je echt 50 jaar terug in de tijd. Natuurlijk de prachtige oldtimers die door het hele land rondcrossen maar ook de gebouwen zijn oud. Dit betekent dat ze of gerestaureerd een prachtige grandure uitstralen, of grijs en vervallen zijn, met gaten en puin. (Hier kun je dus ook midden in de nacht lichtelijk aangeschoten naar binnen wandelen en in een sprookjesachtig binnenplaatsje belanden met prachtige graffiti en bijzondere planten.) Ze doen in Cuba niet aan hostels, maar aan casa's. Je slaapt in iemands huis (wat is ingericht als het huis van je voor-voor ouders) met roze, kanten gordijnen, ouderwetse porseleinen poppen, enorme vergulden spiegels, plafonds zo laag dat zelfs ik er nauwelijks kan staan, glazen kasten gevuld met porselein, overal gedroogde bloemstukjes en kanten kleedjes onder de vazen. Daarnaast heeft Cuba twee soorten geld. CUC, voor de toeristen, en Peso's voor de locals. Nu mag je als toerist ook prima met Peso's betalen, maar de meeste toeristen weten simpelweg het bestaan er niet van. En dat terwijl het een behoorlijk verschil maakt. 1 CUC heeft ongeveer de waarde van 1 dollar, en 1 Peso heeft de waarde van 4 cent. Loop 3 straten verder en je bent bij de lokale restaurantjes waar je voor 1.15 je bord niet leeg krijgt! Maar wat denk ik het leukste is aan Cuba, is hoe vriendelijk de mensen hier zijn (zolang je tenminste geen Amerikaan bent). Zo zaten mijn reismattie en ik in Havana rond een uur of 10 's Avonds streetfood te eten in een park waarop er tegenover ons, op 2 hoog een balkondeur openging met de vraag of we misschien een lepel nodig hadden. Deze werd vervolgens naar beneden gegooid. Mijn reismattie vroeg om nog een lepel en maakte, om het af te maken, ook nog even de referentie naar de film 'La vita é bella' (hallooooo ik zat gewoon in een scène uit mijn lievelingsfilm). Maar daar kon de vriendelijke Cubaanse vrouw het niet bij laten. Ze heeft ons boven uitgenodigd en daar hebben we tot een uur of 1 rum gedronken, verder gegeten en gewoon een heerlijke avond gehad.

Nu is dit allemaal natuurlijk al genoeg reden om naar Cuba te gaan, maar dat was niet mijn enige motivatie. Papa ging namelijk ook naar Cuba. Dat wist ik al heel lang, maar pas twee dagen voordat vaders vertrok bedacht ik ook naar Cuba te gaan. De oversteek naar Colombia zou toch duur worden, een detour via Cuba was dan het extra geld niet. En zo kwam het dat mama, ik en Carlos-the-amazing (eigenaar van mijn casa) hemel en aarde hebben bewogen om erachter te komen in welke verdomde casa papa zou slapen in Trinidad. Dit helaas allemaal zonder resultaat waardoor de hele verrassing misging en papa een paar uur van te voren al wist dat ik in dezelfde stad was. (Overigens zei hij dat het niet mogelijk was; "dan moet ze een visum regelen en dat kan ze helemaal niet" ...thanks pap...) Verrassing of niet, het was fantastisch papa te zien! Binnen no time had ik door dat hij de groep alweer om zijn vinger had gewonden, hadden we onze onderonsjes, dronken we meer mojito's dan goed voor ons was en gingen we dansend door het restaurant onder begeleiding van een lokaal bandje. Ik heb geweldig genoten van onze tijd samen en ben zo blij dat ik hem heb opgezocht! Dit was duidelijk een van de beste hoogtepunten en ik vind het jammer dat het zo snel voorbij is gegaan!

Nu zou dit een prachtige afsluiting zijn van dit verhaal, maar het lot was mij helaas niet zo gunstig gezind. Het volgende dieptepunt hakte er behoorlijk in en ik had het waarschijnlijk nog slechter getrokken als ik Max niet was tegengekomen. Ik zal eerst even Max introduceren. Max was mijn Duitse reismattie voor anderhalve week. Nu heb ik sinds mijn reizen behoorlijk wat moralen overboord gegooid, zo ook bij Max, maar hij pakte dat toch wat anders aan. Max was geen 'hit-it-and-quit-it' en Max was klef, wat ik in het begin totaal niet trok. Rot op met je handjes vasthouden, rot op met het tegen me aanhangen in de bus en rot op met je kusjes de hele tijd! Max ving mijn signalen echter niet op en langzaam maar zeker sloop het erin dat ik het wel schattig, en stiekem ook wel leuk begon te vinden. En zo komt het beste mensen dat ik inmiddels een klef persoon ben. Nu konden we ook leuk kletsen en kwam ik erachter dat Max de persoon is die graag voor mensen zorgt, waarop ik lachend zei dat hij dan aan mij de verkeerde zou hebben. Little did I know...

Ik liep al een tijdje rond met een lichte blaasontsteking. Achja, dat kan de beste overkomen. Even wat rustiger aan met de alcohol en veel water drinken, dan is het zo over. De laatste dag dat ik papa zag had ik toch behoorlijk last van mijn rug. Maar Lets face it, backpacken met een scoliose, dat gaat natuurlijk zijn tol eisen. Dus hup, paracetamol erin en door! Zo hield ik dat twee dagen best vol, totdat ik op dag 3 voor einde middag al zo'n 5 pijnstillers op had. Toen ik die nacht ijskoud, rillend en met enorme rugpijn wakker werd begon het me te dagen dat dit misschien toch niet zomaar over zou gaan en er iets serieuzers aan de hand was. Nu was er gelukkig Max, die gelijk in de zorgmodus sprong, mij een washandje op mijn hoofd legde en masseerde, net zolang totdat ik weer in slaap viel. De volgende dag heb ik naar een dokter gevraagd, waarop de Spaans sprekende zoon van onze mama werd opgetrommeld, mij heeft onderzocht en even later terugkwam met een antibioticakuur (por nada! Por nada!). Het heeft nog 3 dagen geduurd voordat ik erachter kwam dat ik een ontsteking in mijn nieren had (door een taal barrière, hier hadden mijn Spaanse lessen mij niet op voorbereid). Feit is dat ik ook al 3 dagen plat op bed lag. Max is de hele tijd bij me gebleven en verliet alleen de kamer om water en chocolade-ijs te halen (dit omdat mijn koude rillingen inmiddels waren overgegaan naar enorme hitteaanvallen). Uiteraard was dit allemaal onder luid protest van mij die hem over probeerde te halen gewoon lekker op pad te gaan. Hier wilde hij echter niets van horen, en protesteren wordt ook moeilijker wanneer iemand je ijs aan het voeren is. Hij wilde alleen wel graag in mijn blog vernoemd worden. Nou, dat heeft hij meer dan verdiend, dus bij deze; Max, süSe, you are amazing.

Gelukkig sloeg de antibiotica aan en kon ik na een paar daagjes weer vrolijk op pad. Inmiddels weer solo (Max was terug naar huis) waarbij ik steeds meer leerde over de belachelijk interessante geschiedenis en politiek van Cuba. Niemand in Cuba weet of de revolutionair Fidel Castro nog leeft. Er verschijnen zo nu en dan nog stukjes in de krant onder zijn naam, maar niemand heeft hem de laatste jaren nog in levende lijven gezien. Je zou er bijna een gemotiveerde student van worden. Ook kwam ik erachter dat sommige musea hier dicht zijn als het regent, een fake-boyfriend in Cuba geen overbodige luxe is (thanks voor de sleutelhanger Kai!) en wanneer de buschauffeur ziek is, dan rijdt de bus gewoon niet en mag je het zelf uitzoeken.

Nu heb ik al gezegd dat Cuba een bizar land is, maar het doet ook bizarre dingen bij mij. Naast dat ik nu dus klef ben, wist Cuba mij met mijn; "mind over matter" en "ziek zijn is een keuze" een paar dagen na de antibiotica weer in bed te houden, dit maal met voedselvergiftiging. Ik herken mezelf niet zo ziekig, kom wel weer back in shape, verspil mijn tijd aan het schrijven van een eindeloze blog en hoop zeker de komende 5 jaar niet meer ziek te zijn.

Niet dat ik nog bewijs nodig had, maar dit allemaal heeft (nogmaals) bewezen hoe vriendelijk en behulpzaam mensen zijn en dat de mens van nature goed is. Natuurlijk Max, die zo goed voor me gezorgd heeft. Maar ook die local op die vulkaan. Of de familie die binnen een uur zowel dokter als medicatie had geregeld en geen cent van me wilde accepteren. En ook met mijn voedselvergiftiging zorgde die familie voor een bord vol fruit en vers sap zodat ik het huis niet uit hoefde. Het was even een dipje en rustig aan doen dus. Maar maak jullie geen zorgen, terug hoeven jullie me nog niet te verwachten. Na de voedselvergiftiging heb ik alweer een toptijd gehad in Viñales. Hier heb ik een prachtige vallei met diepe grotten doorgewandeld en (letterlijke) hoogtepunten beklommen. Inmiddels ben ik (gezond en wel) in Colombia en ik heb er alle vertrouwen in dat dat een nieuw avontuur vol hoogtepunten wordt!

Dikke kus, en heel veel knuffels,
Nikki