Het belang van een partner in crime

welkom vrienden, familie, kennissen en andere mensen die op de een of andere manier op deze pagina zijn beland. Het is ruim vier jaar geleden dat ik een verhaal op deze pagina heb gepost, maar het is inmiddels weer tijd. Dit omdat ik inmiddels al een klein weekje geleden ben begonnen aan mijn grote avontuur numero duo; Midden en Zuid Amerika. want wat doe je als je nog maar een paar vakken hoeft te halen voordat je je bachelor hebt...? Precies, dan doe je een bestuursjaar zodat je nog een extra jaartje studievertraging oploopt, een extra jaar tijd hebt om koffie te drinken met vriendinnen, brak wakker kunt worden met gaten in je geheugen, maximaal bij te lenen en jezelf te verrijken met nieuwe mensen en ervaringen. En dit allemaal om vervolgens, nog iets later dan gepland de wijde wereld in te trekken. En zo komt het beste mensen, dat dit getypt wordt in een krakkemikkig bedje, met onweer boven mijn hoofd, bloeddorstige malariamuggen om mij heen, en vanuit het prachtige Leon, Nicaragua.

Ik wil mijn eerste verhaaltje graag gebruiken om mijn 'Nica-partner-in-crime' Sebastiaan te introduceren. want het is nogal wat, in je eentje de wereld ontdekken drukt je ook vooral op het feit wat je in je eigen wereldje allemaal al hebt, en dat is veel! De week voor mijn vertrek heb ik met bijna al mijn vriendjes en vriendinnetjes en familiegespuis afgesproken en de week van mijn leven gehad. En ik ging dit allemaal achterlaten omdat ik zo nodig met een geleende backpack (nogmaals bedankt Floor) zonder hakken door Panamese bossen wilde huppelen??!! 20 fantastische mensen op het vliegveld die je de wereld gunnen maar je ook heel graag thuis willen houden, dat brengt je toch aan het twijfelen. En toen was daar Sebastiaan. Sebastiaan ging ook naar Nicaragua, en Sebastiaan denkt ook in 2 weken een taal vloeiend te kunnen spreken. Om maar even met de deur in huis te vallen, Sebastiaan is fantastisch.

Als je met iemand leuk kunt kletsen over de app, geeft dat nog geen garantie dat dat ook zo is in real life. Maar als diegene de arrogantie heeft om aan te kondigen dat de live versie van hemzelf nog leuker is, dan weet je diep van binnen al dat het goed zit. Sebastiaan beweerde goed te zijn in het vinden van de weg waardoor we op dag 1 al compleet verdwaald waren in Nicaragua. Nog steeds sputtert hij tegen hoewel inmiddels echt wel is gebleken dat ik Leon al aardig ken en ons tot nu toe nog altijd thuis heb gebracht. Ik heb veel te veel onnodige spullen ingepakt maar dat valt toch in het niet als je een huisgenoot hebt die 'papieren wc-brillen' mee heeft, 6 mini-deo's, 2 luchtjes en de wereld aan scrubjes. Bijkomend voordeel is dat wanneer ik ga douchen hij me achterna komt met de mededeling dat ik dit scrubje echt moet gebruiken omdat het zo'n lekkere scrub is. Sebastiaan weigert in een volgepropt minibusje te stappen om bij het strand te komen om van dat zelfde busritje op de terugweg enorm te genieten. wanneer het niet gepast blijkt (ondanks dat ik het aan een local had nagevraagd!) om in bikini de zee in te rennen, houdt Sebastiaan een oogje in het zeil als ik met mijn (volgens hem) 'baywatch-borsten' toch in het water loop te spetteren. Ondertussen heeft Sebastiaan al 2 dates gehad (in een halve week!) en heeft hij 10 x meer sjans dan ik. Ik heb er getuigen van mogen zijn hoe hij een ander datend koppel opbrak en zelf met de knapste van het stel aan de haal ging.

Daarnaast snapt Sebastiaan dat Spaans huiswerk en alcohol een perfecte combinatie zijn en weten we allebei in koor "Oh Nacho's!" te roepen wanneer we dat op de kaart zien staan. Ook heeft hij al toegegeven te begrijpen dat mijn vrienden en familie bang zijn dat ik dood ga ("je hebt gewoon iets onbenulligs over je") en vindt hij het heerlijk dat ik ontploffinkjes van liefde heb. En zo komt het beste mensen, dat het sowieso de eerste 2 weken wel goedkomt met mij. Mijn Spaanse docente spreekt geen Engels, het is hier elke dag boven de 30 graden, ik kan in het Spaans mijn muggenbulten tellen, ik ga zo dadelijk een lange broek tot een korte verknippen, ik heb wifi, een (weliswaar koude) douche en een heerlijke Nederlandse huisgenoot.

Ik wil nogmaals benadrukken hoe fantastisch ik de afgelopen week in Nederland vond, hoe heerlijk ik het vond dat er zoveel mensen op Schiphol waren en dat ik huilend jullie brieven en verhalen heb gelezen. Een betere reden om levend terug te komen bestaat er niet, dus bij deze beloof ik op z'n minst mijn best te doen niet dood te gaan. Ik hou van jullie!