vervoersperikelen

Nederland staat bekend als fietsland. Ik sta bekend als brokkenmaker. je kunt maar beter uit de buurt blijven met je gele busje als ik op de fiets stap, en je maakt mij niet wijs dat iedereen die ooit bij mij achterop de scooter heeft gezeten dat deed met een gerust hart. (en terecht als je bedenkt hoe het met mij en mijn scooter is afgelopen). Papa herhaalt nog graag het verhaal waarin ik met zijn auto de boom op een haar na miste, en mama beweert nog steeds nachtmerries te hebben van die keer dat ik de vrachtwagen niet zag, en dacht dat de weg vrij was. Geen van mijn vrienden vind het een verantwoord idee dat ik mijn rijbewijs wil halen, en het meest vriendelijke wat ik ooit over mijn rijkunsten heb gehoord luidt; "tuurlijk durf ik best bij jou in de auto te stappen Nikki, zolang ik maar aan de bestuurders kant mag zitten". toch heb ik me 18-en-een-half-jaar lang weten te vervoeren zonder al te heftige gevolgen. (goed, goed, een paar schaafwonden hier en daar en een hersenschudding, maar toch) hier in Afrika, gaat me dat toch een stuk moeilijker af.

nou zijn de vervoersmogelijkheden in Afrika ook redelijk beperkt. je hebt de benenwagen, Daladala's, de taxi's en de Pikipiki's. (overigens zijn Pikipiki's motor-taxi's, en nee, als passagier heb je geen helm op) en eigenlijk mag je Pikipiki's niet eens meetellen, want projects-abroad raadt meisjes af die te nemen, omdat ze te gevaarlijk zijn. (er schijnt zelfs iemand verkracht te zijn op een Pikipiki, maar ik vraag me toch af hoe dat in zijn werk gaat, ik bedoel, we hebben het hier over een motor...) maar ik zou geen Nikki heten als ik dat advies niet in de wind zou slaan, en gewoon achterop zou springen! het veels te snel rijden, negeren van verkeersregels, en slecht verstaanbare engels kon ik nog wel aan (ik bedoel, daar ben ik zelf ook geen onbekende mee) maar toen mijn bestuurder een auto inhaalde, terwijl er een tegenligger aankwam, en tegelijkertijd zijn telefoon opnam, had ik mijn portie gevaar voor de komende 12 jaar wel weer gehad, en besloot ik de Pikipiki's te laten voor wat ze waren.

dus ben ik begonnen met braaf te lopen. niet dat mijn ballerina's daar nou de meest geschikte schoenen voor waren, maar na een paar weken kreeg ik geen blaren meer, en ik bedacht me dat ik toch iets moest doen aan het 'om-de-dag-patat' fenomeen. binnen een maand waren mijn mooie zwarte ballerina's niet meer om aan te zien, maar echt zorgen maakte ik me er niet om, bovendien waren Alicen en ik behoorlijk in onze nopjes over het feit dat we toch echt steeds beter werden in het oversteken van de Afrikaanse straten. helaas heeft het maar 2 maanden geduurd voordat mijn ballerina's echt (maar dan ook echt letterlijk) uit elkaar vielen, en ik gedwongen was om de halve weg terug op blote voeten te lopen. met behulp van mijn gast zus heb ik nieuwe (foeilelijke, maar wel in mijn maat) schoenen gekocht, waarop ik de volgende dag weer vol goede moed naar mijn werk ging. helaas resulteerde dit ook in op blote voeten terug lopen, nadat de blaren tot bloedens toe op mijn voeten stonden. klein probleempje was dat ik net die dag een afspraak had in het centrum van Arusha, gelukkig hebben we Daladala's. toen de Daladala na een paar hachelijke verkeerssituaties mij afzette bij the office, en ik braaf de standaard 300 shilling betaalde (wat gelijk staat aan 15 cent) kreeg ik ruzie met de bestuurder, die wilde dat ik hem 700 shilling betaalde. dit is een geintje wat ze regelmatig proberen uit te halen bij " mzungu's ", maar waar ik nooit aan meedoe. na veel geschreeuw en gedoe kwamen we uit op 500 shilling, en omdat ik toch wel graag uit het busje wilde, heb ik dat uiteindelijk maar betaald.

toen ik na wat administratieve rompslomp (aangifte camera) weer buiten stond, met nog steeds pijnlijke voeten en een humeur onder nul besloot ik een taxi naar huis te nemen, dan maar iets duurder, ik wist in een ieder geval zeker dat het geen problemen met zich mee zou brengen. ik was alleen even vergeten dat ik in Afrika was...

opgelucht dat ik in een taxi zat, het feit negerend dat de motor van de auto toch echt begon te sputteren dook ik even in een zelfmedelijden-vlaag omdat ik a) heel pijnlijke voeten had. b) mijn camera gestolen was. c) ik teveel geld had betaald voor de daladala. na een blik om mij heen besloot ik toch een circel te zetten om punt d) van alle taxi's die er zijn kies ik natuurlijk net de godvergeten-kut-taxi uit die midden op de weg besluit ermee op te houden! mijn boze blik negerend probeerde de chauffeur mij in half-engels, half-swahili duidelijk te maken dat ik achter het stuur moest gaan zitten en richting rechts moest sturen, de weg in die bergafwaarts liep. mijnt zwakke gesputter en verwilderde blik ten spijt stapte de hij uit de auto en begon de auto te duwen. met het klamme zweet in mijn handen, vervloekend dat iedereen hier links reed (wat dus inhield dat ik eerst nog een hele baan vol verkeer moest doorkruisen) heb ik zo goed en zo kwaad als het ging de auto de juiste weg ingestuurd. de opluchting dat ik deze, toch wel heftige, taak volbracht had was van korte duur toen de auto steeds sneller begon te rijden (immers, de weg liep naar beneden), ik nog steeds achter het stuur zat, en de chauffeur nog buiten de auto was. na een toch wel bewonderingswaardig sprintje van de chauffeur, en wat oncharmante capriolen tijdens het van stoel verwisselen zat ik nat van het zweet nog nabevend weer op de passagiersstoel, terwijl hij de auto volkomen relaxed uit liet rollen richting de bezinepomp, waarna hij mij doodleuk thuis afzette, alsof er niets was gebeurd.

en daarom beste mensen, vervloek ik alles wat bestaat uit wielen. ik hou niet van voertuigen, voertuigen houden niet van mij en niemand houdt van de combinatie voertuigen-en-Nikki. paardrijden gaat mij veel beter af. nu alleen nog de familie overhalen hun koe aan mij uit te lenen. ik bedoel, als ik op een paard kan zitten, kan koerijden toch niet al te moeilijk zijn?

pattyscore 6.5