tot slot...

inmiddels alweer vier weken op Hollandse gronden, maar toch nog even een laatste verhaaltje. ik ben immers nog een weekje naar Zanzibar geweest, en die week was weer zo geweldig dat deze ook een plekje op "waarbenjij" verdient...

woensdag 4 mei, om half 6 in de ochtend stond ik braaf klaar op het busstation, te wachten op mijn mede-zanzibar-gangers. geleerd van de vorige keer had ik besloten mijn mega-huge-hutkoffer thuis te laten, en de iets-minder-mega-koffer van Illona te lenen. wat een wijsheid toch. dit keer gingen we met een groep van 9 mensen. Isa, Alice, May, Christina, Maria, Flo, Rowan, Chris et moi. het was behoorlijk haasten om na de 10 uur durende busreis de laatste Ferry, die een halfuur later vertrok, te halen, maar dankzij mijn daadkrachtigheid (lees onderhandelvaardigheden en ik-prop-zanzibar-mensen-in-een-taxi-talenten) hebben we het gered. of nouja, degene die ik in mijn taxi had weten te proppen dan, de anderen hadden perfect uitzicht op de Ferry die net voor hun neus naar Zanzibar vertrok. Toen Maria, Christina, Flo en ik even later in Stowntown arriveerde werden we niet veel later gebeld door de andere helft, "in welk hotel we zaten" om hun even later in hetzelfde hotel te verwelkomen. want wat doe je als je (letterlijk) de boot mist? dan neem je toch gewoon het vliegtuig! en dat is precies wat de andere hadden gedaan. stonden wij daar, met ons goeie gedrag, proberen niet jaloers te zijn. (kom ik een keer optijd...!) na ons moddervet te hebben gegeten op de vismarkt, zijn we na een korte nacht naar het noorden gereisd, dit keer richting Kendwa. uiteindelijk hadden we een geweldige accomodatie te pakken, voor 9 euro, inclusief ontbijd, aan het strand. de jongens in banda's en de meiden in huisjes, er was alleen 1 jongedame gek genoeg om ook in een banda te willen slapen, maar zeg nou zelf, als je in het paradijs bent, dan is een hutje toch veel gaver!

mocht ik denken dat de eerste keer Zanzibar niet te overtreffen was, dan ging ik daar toch goed de mist in! voor een strand-addict, alias shopaholic, alias partyganger, alias erfelijk-belaste-veermanner verliep de eerste dag zeer goed. werkend aan mijn pattyscore, zonnebrillen kopend van de strandverkopers (en ik heb de helft minder betaald dan de jongens! muhahaha! ik kan onderhandelen!) uitgaand en poolspelend in de strandtenten en ondertussen nog even een boozcruise plannen voor de volgende dag, niet slecht voor dag 1! mochten we na het uitgaan een beetje brak zijn de volgende dag, dan verhielpen we dat door een visburger te eten, en daarna even bij Big-mama langs te gaan voor een massage. de zaterdag-party was weer onvergetelijk en ik heb de meest mooie vissen gespot tijdens het snorkelen. we hebben zelfs van een afstandje dolfijnen gezien en iedereen was zo lief mij mee te laten volleyballen (en ons team heeft niet, ik herhaal NIET verloren!!!) dankzij de strandverkopers ben ik me ook nog een kanga, slippers en een jurkje rijker en de laatste dag heeft Flo zelf een vis gevangen die we daarna met zijn alle hebben opgegeten!

waren er dan ook nog minder leuke dingen aan deze week? denk, denk, denk, ja, helaas wel. hoewel ik er zelf voor koos, bleek het slapen in een banda een klein nadeel te hebben... toen ik op zaterdagmorgen mijn oogjes opendeed, klaar voor een nieuw dagje aan het strand zat er namelijk een (niet zo klein) nadeel in onze hut. heel beheerst (kuch, ehem, kuch, kuch) heb ik Flo wakker gemaakt met de opdracht onze nieuwe kampergenoot genaamd "hoi-ik-ben-een-spin-zo-groot-als-je-hand" dood te maken. waarop Flo een slipper naar hem gooide maar miste (en ik dacht dat IK motorisch gestoord was, het beest was zo groot dat het niet te missen viel! wat heb je aan een jongen als kamergenoot als die niet eens al het ongedierte kan uitmoorden?) waarop de spin als een malle door onze banda begon te rennen waarop ik heel Kendwa wakker heb geschreeuwd. ik heb mijn portie ongedierte zo gehad! ander nadeel was dat mijn trouwe hakken, mijn beste vrinden in alle zware periodes, Zanzibar niet overleefd hebben. ze waren al op sterven na dood, maar ik heb zo nog 2 keer weten te redden met behulp van ultra-super-lijm, maar al het strandzand was ze teveel, mogen ze in vrede rusten... en tot slot, een laatste minpunt is dat ik iedereen zo ga missen! ik heb meerdere malen overwogen mijn vlucht uit te stellen, maar uiteindelijk huilend afscheid genomen. het is zo bijzonder hoe je mekaar in zo'n korte tijd, zo goed leert kennen, en zo kut om te weten dat je mekaar misschien ooit nog 1 keertje zult tegenkomen, maar waarschijnlijk helemaal nooit meer...

een week later hebben May en ik op woensdag afscheid genomen van iedereen, om op donderdag 12 mei de eerste Ferry richting Dar te nemen, en vervolgens de bus richting Arusha. Vrijdag heb ik nog even de laatste souvenirs ingeslagen (wat goed gelukt is, want ik moest al mijn charmes in de strijd gooien om mijn 10 kilo (!) te zware koffer mee te mogen laten vliegen) en afscheid genomen van mijn gastfamilie. het is onbeschrijflijk hoe raar dat is. het voelt ook helemaal niet realistisch. mijn gastfamilie heeft mij (vooral in het begin) toch door behoorlijk wat moeilijke dagen geholpen, en nu ben ik weg. het was gewoon vreemd, ik ben niet zo'n afscheid-nemer...

na een korte vlucht naar Addis-Ababa, een vreselijke nachtvlucht naar Heathrow, een leuk dagtripje door Londen-city, en een korte slapende vlucht naar Amsterdam, stond ik dan (29 uur later) eindelijk weer op Nederlandse bodem. goddank was mijn koffer ook veilig gebleven, en na een extra controle van de security ("ehm, ja sorry, mijn koffer is wel een beetje een troepje..." ) die geen drugs in mijn koffer ontdekte (zat er ook niet in hoor) liep ik door de laatste deur heen, om na een korte spanning in mijn moeders armen te vliegen. halfhuilend volgde Nana, Joppe en papa waarna we naar de auto liepen en naar huis reden. onderweg hebben we nog een korte stop bij de Mac gemaakt waar ik een Mac-flurry en kipnuggets soldaat heb gemaakt, om vervolgens, na 3 maanden weer onze oude vertrouwde (hobbelige) oprit op te rijden. eenmaal thuis bleken mijn lieve vrienden de deur van mijn kamer versierd te hebben met een "welkom-thuis" slinger! en toen ik mijn kamer inliep stond Kai met een toeter in mijn gezicht te tieren, en daarnaast stond Femmy. toen ik mijn zoldertje opliep zaten Mehri, Femke, Marchien en Tihana daar nog, en ik kan niet anders zeggen dan dat ik zielsgelukkig was ze hier allemaal te zien. Kai had voor de nodige voorbereidingen gezorgd waardoor onder het genot van brie en toastjes de eerste afrika-verhalen werden verteld en gehoord. terwijl we de foto's bekeken kwam Feike ook nog binnen, en uiteindelijk was het, oud en vertrouwd, tot diep in de nacht gezellig!

dus inmiddels ben ik alweer vier weken thuis. alles is nog precies zoals het was, en de afgelopen maanden zijn voorbij gevlogen! inmiddels geef ik alweer les op de manege, heb een paar studies bekeken, en vul de dagen van 's ochtends vroeg tot 's ochtends vroeg met rondhangen met mijn vrienden. ik ben inmiddels vaste klant van de sportschool en snack alleen nog maar met fruit (anti-Lymo-patat-buik-beleid). de eerste ruzies thuis zijn al gevolgd door meerdere, mijn bruinheid is snel aan het wegtrekken en ik ben de tel kwijtgeraakt van hoevaak ik wel niet op de kast heb gezeten. heerlijk!

voor iedereen die met mij mee heeft gelezen (en meegeleefd); ik hoop dat jullie genoten hebben van mijn verhalen. ik heb superveel gehad aan al jullie lieve reacties, sms-jes, en het was fijn om te kunnen bellen op de momenten dat ik er even helemaal doorheen zat. een speciaal bedankje aan mijn vrienden. ik kan niet in woorden uitdrukken wat jullie voor mij betekenen. ik weet niet waar ik jullie aan verdiend heb, maar ik ben gewoon zo, zo blij met jullie! Jullie zijn gewoon GEWELDIG!!!! BEDANKT!!!!

ik heb heel veel geleerd de afgelopen 3 maanden, over cultuur, over waardes, over mensen en vooral over mezelf. het klinkt heel erg cliché, maar het is zo. en als echte Veerman, ben ik alweer begonnen met het dromen over mijn volgende reis, Australie; here I come!

heel veel liefs
nikki

pattyscore; de enige echte patty, is onze eigen Patty Brard!