het laatste nieuws uit afrikaland

hallo lieve mensen. er is alweer een week voorbij, en nog steeds denk ik met heimwee terug aan Zanzibar. wat een heerlijke vakantie was dat! maargoed, mijn huid begint te vervellen, mijn bruine kleur te verdwijnen, en alles wijst erop dat ik weer terug ben in Arusha, dus zal ik jullie even de laatste updates geven vanuit Arusha town. om te beginnen heb ik afgelopen dinsdag de schrik van mijn leven gehad. stel je voor, je zit rustig op de bank, een boek te lezen, en je ziet iets vanuit je ooghoek over de grond lopen. omdat ik de salamanders die regelmatig door ons huis banjeren meestal wel grappig vind, scheurde ik mijn ogen even van het boek los om het beestje te bekijken voordat het weer onder de bank zou verdwijnen. ik denk dat ik eerst 5 seconden heb staan staren voordat mijn lichaam kon reageren op wat mijn geest me vertelde. voor de mensen thuis; zet beide wijvingers tegen elkaar, en beide duimen, zodat je vingers een rondje vormen. bedenk je nu dat er een spin zo groot als dat rondje onder de bank vandaan rent waar jij net nog rustig op zat te lezen... toen ik eindelijk door had dat het echt een spin was van die afmetingen, met harige poten, die me vol moordlustige woede aan zat te kijken met zijn 8 priemende ogen kon ik niets anders doen dan gillen. ik woon op een boerderij, fiets regelmatig in het donker naar huis, of voer 's nachts de paarden nog hooi, zie ook heus regelmatig een dikke spin op onze witte muren, heb een medaille gekregen met groep-8-kamp waar 'held' op stond omdat ik niet bang was tijdens de spooktocht, en het enige wat ik kon doen was gillen en wijzen. hierop was gelijk het hele huis in rep en roer. mama en Catherine kwamen de kamer binnen rennen, Vera begon ook te gillen, en Illona rende naar haar kamer om haar camera te pakken. de enige die tamelijk rustig bleef was Shalita. Terwijl mama ook begon te schreeuwen dat het een gevaarlijke spin was, was Illona uiteindelijk zo verstandig om een slakom te pakken, en die over de spin heen te gooien. helaas was de spin te snel, en rende weer onder de bank, richting de kamer van Illona en mij, waarop ik ook richting de kamer sprintte en de deur dichtsmeet. de spin hebben we niet meer gezien, wel heb ik die nacht gedroomd over 8 spinnen en 3 schorpioenen die allemaal onder de bank vandaan kwamen waarop ik zat te lezen. zo maak je nog eens wat mee in afrika...

daarnaast is het vakantie voor alle kinderen van Kibowa, wat betekent dat alle kinderen dus ook de hele dag op Kibowa zijn. dat is erg leuk, want de kinderen die er zijn spreken ook behoorlijk engels, wat het praten toch een stuk gemakkelijker maakt! met al onze engelse vaardigheden hebben we geregeld dat we afgelopen vrijdag zelfs op Kibowa hebben geslapen! met de schrik van de spin nog in mijn benen vulde ik afgelopen vrijdag mijn tas met mijn slaapspullen, en liep ik tegen de avond naar Kibowa. de kinderen waren hysterisch blij dat we bleven slapen, en als verassing hadden Alicen en ik nagelak gekocht voor de kinderen. (voor de jongens onder ons, ja meiden lakken inderdaad graag hun nagels als ze een sleep-over houden) we hadden er dan weer geen rekening mee gehouden dat Kibowa niet over elektriciteit beschikte, en dat nagels lakken in het donker niet te doen is. klein foutje. met 40 kinderen in 24 bedden was het behoorlijk proppen om in de bedden te passen. gelukkig paste ik met mijn korte beentjes perfect in de bedden (iets waar Alicen toch wat meer moeite mee had). na een toch behoorlijk brakke nacht hebben we de volgende ochtend eerst braaf (40 maal 20 = 800) nagels gelakt, voordat we naar huis gingen, om daar toch wat verloren slaap in te halen.

tot slot was dit ook een week van afscheid nemen. Afgelopen maandag is Sam terug naar Engeland vertrokken. en terwijl je toch maar kort met mekaar optrekt, ga ik hem toch heel erg missen. daarnaast zijn ook drie andere zweedse meisjes, die ook op Kibowa werkten, teruggegaan, en gaan Vera en Astrid volgende week naar huis. je maakt toch allemaal een avontuur mee hier, en dat doe je met elkaar, en dat schept toch een soort band. het is een vreemd idee dat ik de meeste mensen over anderhalve maand nooit meer terug zal zien. natuurlijk zeg je mekaar op te zoeken, maar als ik eerlijk ben, weet ik dat het toch lastig wordt om een reunie te houden met mensen die aan de andere kant van de wereld wonen. ook heb ik tot mijn spijt afscheid moeten nemen van mijn camera. onze slechts 2 maande durende relatie was kort, maar ik was zeer op hem gesteld, en vervloek degene die hem 'per ongeluk' heeft meegenomen tijdens het uitgaan. toch 250 euro naar de maan...

dit waren de laatste updates uit Afrika. het gaat goed met me, maar doordat iedereen naar huis gaat, begint mijn heimwee ook weer op te spelen. ik mis jullie, en ik hou van jullie

heel veel liefs
nikki

overigens is het een hele hoop gedoe om foto's hier te plaatsen, dus heb ik ze op facebook gezet, voor het gemak