haleluja!

haleluja!

ik heb een internetcafé gevonden, ik weet hoe wifi werkt, nu alleen nog skype weten te gebruiken en ik hou het hier wel 3 maanden uit! foei zeg! wat een stad, wat een leven, wat een gedoe!

vandaag ben ik voor het eerst naar het weeshuis geweest om te werken. het is ongeveer 3 kwartier lopen, en een groot deel door echt van die krottenwijken. het is dus best even wennen! vandaag liep vera (het nederlandse meisje) gelukkig nog met me mee, maar morgen moet ik het zelf zien te vinden...dus... de kinderen zijn echt super blij met je komst, het enige wat ze willen is op je rug, en door je gedragen worden. ook proberen ze of ze je huidskleur van je af kunnen vegen, dat is wel raar... rond 11uur gaan de meeste naar school, en alleen de jongste blijven daar. dat zijn er 5. en we zitten daar met 7 volunteers, dus dan voel je je best wel overbodig. rond 3uur komen ze ongeveer terug, en dan kun je ze helpen met huiswerk, dat heb ik nog niet meegemaakt, omdat vera en ik al wat eerder naar huis liepen. halverwege kwamen we een daladala tegen (een busje) die ons voor een deel heeft gebracht. jullie kunnen nooit meer zeuren over mijn rijkunsten! een daladala, dat ik pas gevaarlijk! 3 bijnadoodervaringen verder konden we het laatste stukje naar huis lopen.

ik zal proberen het huis te omschrijven, en ook snel wat foto's plaatsen. je komt binnen in een grote woonkamer, er staan daar ongeveer 6 banken en 3 stoelen rond een kleine tv geplaatst. de keuken is een stenen vuurtje op de grond, en de douche is een emmer. ze hebben gelukkig wel een wc. volgens mij heb ik het goed getroffen qua gezin, want we krijgen elke dag fruit te eten. ook krijgen we om de dag rijst met patat, en de andere dag een afrikaanse maaltijd. en elke ochtend ontbijd je met fruit en flensjes! ik slaap met vera op een kamer, maar krijg binnenkort een eigen. we kijken geregeld een dvd-tje, en gaan 's avonds naar een bar. een bar is hier gewoon een plastic tafel met 4 plastic stoelen eromheen, maar het is echt super. mijn andere huisgenoten zijn kim en paul, 2 zwitserse jongens, en een frans meisje genaamd astrid. en natuurlijk de familie Lymo, mijn familie.

astrid en vera zijn nu naar een tennisveld, maar ik moest nog wat spullen kopen, en dus op zoek naar een internetcafé. onderweg is het echt dramatisch. gisteren zijn 3 andere vrijwilligers overvallen, gewoon midden op de dag, dus ik vind het doodeng om over straat te gaan. al snel kwam ik iemand tegen die mij goddank een supermarkt wist te wijzen, dus ik blij. wist ik veel dat die man op mij zou blijven wachten! na de supermarkt ben ik meteen meegeloodsd naar zijn winkel (zo een voor toeristen) en dankzij mijn geweldige (ehem) gevatheid stond ik na een half uur weer buiten met spul wat ik helemaal niet wil hebben... daar moet ik nog iets harder in worden! hahahahaha!

nu wacht ik totdat skype zich geinstalleerd heeft, en vanavond gaan we naar een club in de buurt voor een afscheidsfeestje van kim en paul. ik vind het erg jammer dat ze weggaan want ze zijn heel aardig en je kunt erg met ze lachen! zaterdag gaan we als het goed is ook nog wat met zijn alle doen...ik ben benieuwd!

dikke kussen en knuffels, en ik mis jullie nu al heel erg! soms wil ik gillend naar huis. ik mis onze gezelligheid, onze chillavondjes, ik mis jullie! maar natuurlijk is het hier ook geweldig, en ik heb de ervaring van mijn leven! heel veel liefs!
nikki